Οι Διδάσκαλοι

ΙΗΣΟΥΣ

ΚΟΥΤ ΧΟΥΜΙ ΛΑΛ ΣΙΝΓΚ

Επιστολή της 10^ης Μαρτίου 1993

Όλοι σας θα έχετε αντιληφθεί λίγο-πολύ τον διαχωρισμό ανάμεσα στο Ανώτερο και τον Κατώτερο Εαυτό που γίνεται στον εσωτερισμό, όταν γίνεται αναφορά σ’ αυτές τις δύο έννοιες. Πρέπει να ομολογήσουμε ότι η σύγχυση που προκαλούν οι ορολογίες κάθε σχολής δεν βοηθά καθόλου τον σπουδαστή, γι’ αυτό θα επιμείνουμε στην απλή σημασία που έχουν οι λέξεις Ανώτερος και Κατώτερος.

Αυτό που δεν διδάσκουν ευρέως και με μεγάλη επιμονή οι εσωτερικές σχολές, είναι ότι για να γνωρίσουμε τον Ανώτερο Εαυτό μας, θα πρέπει να μάθουμε πολύ καλά τον Κατώτερο. Έχει γίνει μεγάλη σύγχυση μέσα στις εσωτερικές σχολές, και έχει περάσει γενικά η διδασκαλία ότι ο Κατώτερος εαυτός πρέπει να παραμελείται, να μην δίνουμε σημασία στις επιθυμίες του, και, γενικά, ότι πρέπει να προσπαθήσουμε να τον ξεχάσουμε ρίχνοντας το βάρος της συνείδησής μας στον Ανώτερο Εαυτό μας. Μέσα, λοιπόν, από αυτό το μεγάλο λάθος προσπαθούν οι σπουδαστές του εσωτερισμού να βρουν άκρη για τη γνώση του εαυτού τους. 

Γι’ αυτόν τον λόγο πρέπει να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους.

Οι οδηγίες των Μεγάλων Διδασκάλων οι οποίες αφορούσαν ιδιαίτερες διδασκαλίες και ειδικές τεχνικές, που είχαν μεγάλες απαιτήσεις για να εκπληρώσει και να τις εφαρμόσει ένας μέσος άνθρωπος, δεν απευθύνοντο ποτέ στον μέσο άνθρωπο ούτε σ’ ένα μέλος κάποιας εσωτερικής σχολής που απλώς και μόνον ήθελε να γίνει μαθητής της.

Αφορούσαν δικούς τους Μαθητές που είχαν ήδη επαφές με τον Διδάσκαλό τους και που είχαν ήδη εισέλθει στο μονοπάτι της Μυήσεως.

Αργότερα, όταν αυτές οι οδηγίες δημοσιεύθηκαν με τη μορφή κειμένων, πήραν μια γενική χροιά και παρερμηνεύθηκαν, αφού θεωρήθηκε ότι το μεγαλύτερο μέρος του κόσμου έπρεπε να ακολουθήσει τη συγκεκριμένη διδασκαλία.

Απομονώθηκαν οι επιστολές και οι διδασκαλίες από την εποχή τους και τους παραλήπτες τους και γενικεύθηκαν προκαλώντας πραγματική σύγχυση στην πλειονότητα των υποψηφίων μαθητών των σχολών.

Εξάλλου, υπήρχαν πραγματικά προχωρημένοι Μαθητές που επάνω στον ενθουσιασμό τους δημοσίευσαν επιστολές και πληροφορίες χωρίς να έχουν την πλήρη συγκατάθεση των Διδασκάλων. Διότι θα πρέπει να γνωρίζετε πως οι Διδάσκαλοι ποτέ δεν διατάζουν, αλλά απλώς υποδεικνύουν. Γι’ αυτό και θα ήθελα να επιμείνω στο γεγονός ότι για να αποκτήσουμε πραγματική γνώση του Εαυτού μας, πρέπει να λάβουμε ορισμένα στοιχεία υπ’ όψη μας που οι Διδάσκαλοι πάντοτε εδίδασκαν στους Μαθητές τους. 

Πρώτ’ απ’ όλα θα πρέπει να αντιληφθούμε ότι για την υψηλή συνειδησιακή αντίληψη του Διδασκάλου ο Εαυτός είναι πάντοτε ένας και ενιαίος, και ότι μόνο για συστηματικούς λόγους έγινε αποδεκτός αυτός ο διανοητικός διαχωρισμός σε Ανώτερο και Κατώτερο. Ο Κατώτερος Εαυτός αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα του Ανώτερου, και χρησιμεύει για να του διοχετεύει τις εμπειρίες που θέλει να αποκτήσει (ο Ανώτερος). Το να πούμε, λοιπόν, ότι θα εγκαταλείψουμε τον Κατώτερο Εαυτό είναι σαν να λέμε ότι εμείς, που έχουμε μόνο συνείδηση του Κατώτερου Εαυτού μας, αποφασίζουμε να υποδείξουμε στον Ανώτερο Εαυτό μας – του οποίου δεν έχουμε συνείδηση – τι πρέπει να κάνει.

Θα πρέπει λοιπόν να σταματήσει μια για πάντα αυτή η παρεξήγηση σχετικά με την απόρριψη του Κατώτερου Εαυτού μας και να επικεντρώσουμε την προσοχή μας αλλού. 

Το πρώτο βήμα που θα πρέπει να γίνει αφορά τη γνώση του Κατώτερου Εαυτού μας, δηλαδή εκείνου του τμήματος του Εαυτού μας στο οποίο επικεντρώνεται η συνειδητότητά μας. Οι περισσότεροι από εσάς έχετε τη γνώμη ότι το γνωρίζετε, αλλά κάνετε μεγάλο λάθος. Η απόδειξη αυτού του μεγάλου λάθους βασίζεται σε ένα και μόνο ερώτημα: μας ήταν αρεστές ή μας ήταν δυσάρεστες οι περισσότερες αποφάσεις και πράξεις στη ζωή μας; Εάν μας ήταν δυσάρεστες, σημαίνει ότι παραγκωνίζαμε τον Κατώτερο Εαυτό μας και συνεπώς δεν ήμασταν σε θέση να γνωρίζουμε τι ακριβώς θέλει.

Ποιο είναι γενικά το αποτέλεσμα αυτών των πράξεων και αποφάσεών μας; Αν είμαστε πολύ ή εντελώς δυστυχισμένοι, τότε σημαίνει ότι τον γνωρίζουμε λίγο έως και καθόλου. Αν είμαστε πολύ ή εντελώς ευτυχισμένοι, τότε τον γνωρίζουμε αρκετά έως εντελώς. Πως είναι λοιπόν δυνατόν να γνωρίσουμε τον Ανώτερο Εαυτό μας, όταν ακόμη δεν γνωρίζουμε τι θέλει ο Κατώτερος; 

Ένας μεγάλος ηγέτης μεταξύ των Μυστών της Λευκής Αδελφότητας είχε πει στις αρχές του αιώνα μας: «Ο αποπροσανατολισμός των υποψηφίων Μαθητών είναι δεδομένος και μοιραίος, γιατί οι μεγάλες θρησκείες και οι μεγάλες εσωτερικές σχολές δώσανε μεγάλη έμφαση στην προσέγγιση του Ανώτερου Εαυτού με το Θείο (Θεό), απορρίπτοντας εν μέρει ή και παντελώς τις καθημερινές ανάγκες των ανθρώπων, που στο κάτω-κάτω, γι’ αυτόν τον λόγο ενσαρκώθηκαν.

Έχοντας υπόψη αυτά τα δεδομένα μπορούμε πλέον να αντιληφθούμε ότι είναι μεγάλο λάθος να θεωρούμε τον Ανώτερο και τον Κατώτερο Εαυτό ως δύο ξεχωριστά πράγματα και όχι μια ενιαία Οντότητα. Τίθεται λοιπόν το ερώτημα: πως μπορεί κανείς να γνωρίσει τον Ανώτερο Εαυτό του; Η απάντηση είναι: μόνο αν γνωρίσει τον Κατώτερο. 

Υπάρχει μια διαδικασία κατά την οποία ο Ανώτερος Εαυτός αναλαμβάνει την καθοδήγηση του Κατώτερου. Αυτό γίνεται μόνον όταν αφήσουμε να εκδηλωθεί ο πραγματικός Κατώτερος Εαυτός μας. Και για να ξεκινήσει μια τέτοια διαδικασία, το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνουμε είναι να μελετήσουμε τον τρόπο που εκφραζόμαστε και εκδηλωνόμαστε στην καθημερινή μας ζωή. Αναρωτηθήκατε ποτέ αν αυτές οι εκδηλώσεις είναι ξεκάθαρα δικές σας ή αν είναι επηρεασμένες από το περιβάλλον σας; Σκεφθήκατε ποτέ ότι η ζωή των περισσότερων ανθρώπων είναι προσαρμοσμένη σε ορισμένου είδους πρότυπα που τα ακολουθούν, είτε τους αρέσει είτε όχι, επειδή φοβούνται την κριτική των πολλών; Να, η απόδειξη ότι αυτοί δεν είναι καν ο Κατώτερος Εαυτός τους, αλλά προσπαθούν να μιμηθούν κάτι άλλο πέρα και έξω από αυτούς. 

Άτομα που έχουν μέσα τους αγωνία για μια επιτυχία που δεν τα εκφράζει, δεν μπορούν να προχωρήσουν στο μονοπάτι του Εσωτερισμού. Άτομα που ακολούθησαν τις διαταγές ή τους κανόνες ή τα πιστεύω, είτε της οικογένειάς τους είτε της ομάδας που ανήκουν είτε της θρησκείας τους ή ακόμα και της εσωτερικής σχολής τους, αλλά παρ’ όλα αυτά διαφωνούσαν ή αισθανόντουσαν δυστυχισμένα ή πιεσμένα, δεν είναι ο Εαυτός τους, γιατί τον εμπόδιζαν να εκδηλωθεί και να χαράξει τον δικό του δρόμο.

Τέλος άτομα που πίεζαν τον Εαυτό τους και δεν τον άφηναν να εκδηλωθεί, ήταν επίσης καταδικασμένα στην αποτυχία. Καταλογίζουμε στον Κατώτερο Εαυτό μας τα σφάλματα και στον Ανώτερο τις σωστές όψεις της ζωής μας, και εδώ ακριβώς κάνουμε το τραγικό λάθος, γιατί ένας που δεν γνωρίζει πραγματικά τον Κατώτερο ή Καθημερινό Εαυτό του, δεν είναι σε θέση να αντιληφθεί αν οι αποφάσεις του είναι οι ορθές γι’ αυτόν τον ίδιο.

Στην πραγματικότητα περίπτωση το σωστό γίνεται με βάση την επιλογή των κοινωνικών αποδοχών και καταξιώσεων. Θα πρέπει συνεπώς να διαλογισθούμε πολύ σοβαρά σε κάθε μας πράξη, σε κάθε μας δράση, κατά πόσο είμαστε επηρεασμένοι από άλλα πρόσωπα και καταστάσεις. Θα μπορούσατε βέβαια να ρωτήσετε πώς είναι δυνατόν να επιτευχθεί αυτή η διαδικασία της ανάληψης των ηνίων από τον Ανώτερο Εαυτό. Αυτό που μπορούμε είναι να σας την περιγράψουμε μόνον σχηματικά. Ας φανταστούμε, λοιπόν, ένα πλοίο μέσα σε μία μεγάλη τρικυμία. Το πλοίο είναι ακυβέρνητο και διάφορα άλλα πλοία – ανάλογα με τις διαθέσεις τους – θέλουν να το καθοδηγήσουν ή να το καταλάβουν. Μερικές φορές το βοηθούν ουσιαστικά και άλλες φορές του προξενούν ανεπανόρθωτες ζημιές.

Το πλήρωμα αυτού του πλοίου – ο Κατώτερος Εαυτός μας – γνωρίζει ότι το πλοίο έχει κυβερνήτη – τον Ανώτερο Εαυτό μας – αλλά δεν αποφασίζει να του παραδώσει άμεσα τη διακυβέρνηση. Ας υποθέσουμε ότι σε κάποια στιγμή, ύστερα από πολλές περιπέτειες, αποφασίζει να το κάνει. Τότε συμβαίνει κάτι αναπάντεχο. Αποδεικνύεται ότι ο κυβερνήτης γνώριζε πολύ περισσότερα πράγματα απ’ όσα φανταζόντουσαν, όχι μόνο το πλήρωμα του πλοίου, αλλά και άλλα πλοία (άλλοι άνθρωποι) που είχαν αποφασίσει να το βοηθήσουν με διάφορους τρόπους.

Το πλήρωμα του πλοίου στο οποίο αναφερόμαστε αποτελείτο από καλούς ναύτες (προτερήματα) και κακούς ναύτες (ελαττώματα). Ως δια μαγείας ο κυβερνήτης αποδεικνύεται τόσο άξιος, που τοποθετεί κάθε ναύτη και κάθε αξιωματικό στην ανάλογη θέση, έτσι ώστε να αποδίδει το μέγιστο της δυναμικότητάς του και, ταυτοχρόνως, αρχίζει να εκπαιδεύει και να βελτιώνει τους κακούς ναύτες (ελαττώματα). Το σύνολο του πληρώματος (Κατώτερος Εαυτός) αντιλαμβάνεται σταδιακά, όχι αμέσως, ότι οι ικανότητες του Πλοιάρχου (Ανώτερος Εαυτός) είναι πολύ μεγάλες. Κατορθώνει και κάνει το πλοίο (τον συνολικό άνθρωπο) να πλέει ολοένα και ασφαλέστερα, και σιγά-σιγά εγκαταλείπει τα άλλα πλοία.

Κρατάει επικοινωνία μόνο με πλοία που έχουν την ίδια μ’ αυτό ταχύτητα ή οποία, σημειωτέον, αυξάνεται όλο και περισσότερο, επειδή το πλήρωμα εκπαιδεύεται και βελτιώνεται συνεχώς. Ύστερα από ένα χρονικό διάστημα οι κακοί ναύτες θα πάψουν να δημιουργούν προβλήματα, και τότε αρχίζει μια νέα διαδικασία. Ο πλοίαρχος εγκαθιστά μία ολοένα αυξανόμενη αρμονία ανάμεσα στα μέλη του πληρώματος. Το πλήρωμα έχει αποκτήσει μεγάλες εμπειρίες και έχει πάρει πολλά μαθήματα από τον πλοίαρχο, αν και όχι όλα με τον ίδιο τρόπο. 

Όσο το πλήρωμα ήταν άτακτο και απείθαρχο, μάθαινε τα μαθήματά του με μεγάλο πόνο, ενώ όσο έδινε εξουσίες στον πλοίαρχό του, μάθαινε όλο και πιο ανώδυνα. Όσο αντιλαμβανόταν ότι έτσι μαθαίνει χωρίς να πονάει, τόσο περισσότερες εξουσίες έδινε στον πλοίαρχο.            

Ο πλοίαρχος με τη σειρά του αποδείκνυε σε κάθε του κίνηση ότι όλο το ενδιαφέρον του ήταν συγκεντρωμένο στο πλήρωμα και την όσο το δυνατόν καλύτερη διακυβέρνηση του πλοίου. 

Εκπαίδευε το πλήρωμα να πραγματοποιεί τέλειους χειρισμούς, ώστε να καταναλώνει λιγότερη ενέργεια, να κοπιάζει λιγότερο και, το κυριότερο, το εκπαίδευε πως θα αποφεύγει τον πόνο. Με την πάροδο του χρόνου το πλήρωμα αφέθηκε εντελώς στην εξουσία του πλοιάρχου, γνωρίζοντας ότι με αυτόν τον τρόπο εξασφάλιζε τις περισσότερες ωφέλειες και την μεγαλύτερη δυνατή απόδοσή του.

Ο χρόνος περνούσε, και το πλήρωμα είχε τελειοποιηθεί σε τέτοιο βαθμό, ώστε ζητούσε όλο και λιγότερες οδηγίες για την πλεύση. Όταν πια το πλοίο έφτανε στο τέλος του ταξιδιού του, το πλήρωμα ανακάλυψε με έκπληξη ότι είχε γίνει τόσο ολοκληρωμένο σε γνώσεις και εμπειρία όσο και ο πλοίαρχος. Ήταν τόσο τέλεια η αρμονία του πληρώματος, που λειτουργούσε πλέον ως μονάδα, μια μονάδα τόσο λειτουργικά άριστη, που στο τέλος αντανακλούσε ένα μόνο πράγμα:

Την εικόνα του πλοιάρχου.

Ας επιστρέψουμε όμως στο φλέγον θέμα, τη γνώση του Κατώτερου Εαυτού μας.

Για να πραγματοποιηθεί αυτή η γνώση, το πρώτο πράγμα που θα πρέπει να κάνουμε είναι να ερευνήσουμε αν μέσα σε κάθε μας σκέψη, σε κάθε μας πράξη, βρίσκεται ο εαυτός μας και όχι κάποιοι άλλοι που μας την επέβαλαν. Περιττό βέβαια να πούμε ότι όλα αυτά γίνονται σταδιακά και όχι αμέσως.

Πολλές θα είναι στην αρχή οι σκέψεις και οι πράξεις που θα τις θεωρούμε δικές μας, αλλά κατά βάθος θα προέρχονται από αλλού. Αυτό όμως δεν είναι λόγος για να απογοητευθούμε. Πολλοί δειλιάζουν από φόβο μην κάνουν λάθος. Εάν όμως δεν γίνουν λάθη, τι περιθώρια αφήνουμε στον εαυτό μας για να αποκτήσει τη διάκριση μεταξύ του αληθινού και του απατηλού; 

Εάν πάρουμε τη μεγάλη απόφαση να γίνουμε ο εαυτός μας, αυτομάτως δίνουμε «σήμα» στον Ανώτερο Εαυτό μας να κινήσει νήματα και διαδικασίες που ούτε καν φανταζόμαστε. Ο Ανώτερος Εαυτός μόλις λάβει αυτό το σήμα ενεργοποιεί μια σειρά γεγονότων που θα μας απελευθερώσουν από πάρα πολλά βάρη που στην ουσία μας εμποδίζουν να πλεύσουμε εύκολα, σωστά και με ασφάλεια στην τρικυμισμένη θάλασσα που λέγεται Ζωή.

Ο Ανώτερος Εαυτός γνωρίζει πάντα τον Θείο Νόμο και είναι πάντοτε εναρμονισμένος με αυτόν. Αυτό που περιμένει – και πολλές φορές το περιμένει αιώνες ολόκληρους – είναι να του δοθεί η ευκαιρία να αναλάβει τη διακυβέρνηση του πλοίου του (εκείνου που στη συνείδησή μας θα το ονομάζαμε άνθρωπο). Μόλις του δοθεί αυτή η ευκαιρία – ευκαιρία που μπορούμε να του τη δώσουμε εμείς οι ίδιοι – αρχίζει μια διαδικασία εναρμόνισης και παροχής γνώσης.

Η εναρμόνιση και η γνώση αυτή αφορά στην αρχή εμάς τους ίδιους προσωπικά. Αρχίζουμε σταδιακά να αντιλαμβανόμαστε τι είναι δικό μας και τι είναι ξένη επιρροή. Στη συνέχεια αρχίζουμε να αντιλαμβανόμαστε προτερήματα και ελαττώματα που ούτε καν φανταζόμαστε ότι είχαμε. Η διαφορά είναι ότι ο πλοίαρχος (Ανώτερος Εαυτός) δεν βλέπει το ελάττωμα (κακό ναύτη) ως κάτι που πρέπει να εξαφανιστεί, αλλά κάτι με το οποίο θα δουλέψει μαζί του, θα το εκπαιδεύσει και θα το κάνει δημιουργικό. Θα του δείξει ποια είναι ακριβώς η λειτουργία του και τι αποτελέσματα φέρνει αυτί η λειτουργία στο πλήρωμα.

Θα του δείξει τι νόμους ελκύει η ίδια του η συμπεριφορά, που αυτός δεν φαντάζεται ότι υπάρχουν. Θα του αποδείξει ότι ο Νόμος αφορά όλο το πλήρωμα και όχι μόνον εκείνον, ότι είναι πιθανόν ο Νόμος που έλκει να επηρεάσει και άλλα πληρώματα από άλλα πλοία. Θα του μιλήσει για την καθυστέρηση που δημιουργεί στο ίδιο του το πλοίο, εξηγώντας του ότι αυτό το πλοίο είναι και δικό του, και ότι ο κακός ναύτης δεν είναι ένας υποψήφιος εξόριστος, αλλά κάποιος που θα πρέπει να καταλάβει ποια είναι η θέση του και η ευθύνη του απέναντι στους άλλους. Ότι η τύχη όλου του πληρώματος και του ίδιου του πλοιάρχου εξαρτάται από ναύτες όπως αυτός.

Με αυτήν τη συμπεριφορά ο πλοίαρχος δαμάζει αργά και σταθερά τα αρνητικά μέλη του πληρώματος, δηλαδή τον «κακό» μας εαυτό.

Ποτέ δεν εγκαταλείπει τους κακούς ναύτες, αλλά αντίθετα ασχολείται όλο και περισσότερο μαζί τους, αρκεί εκείνοι να του το επιτρέψουν. Θυμηθείτε την παραβολή του απολωλότος προβάτου στο Ευαγγέλιο για να κατανοήσετε περισσότερο αυτά που ακούτε.

Αυτό που πρέπει, λοιπόν, να αντιληφθούμε είναι το εξής: Το τμήμα εκείνο του ΕΙΝΑΙ μας, που θεωρητικά ονομάζουμε Κατώτερο Εαυτό, είναι εκείνο το τμήμα του ΕΑΥΤΟΥ μας που έχουμε τη συνείδησή του άλλοτε εν μέρει και άλλοτε πληρέστερα. Ο Κατώτερος Εαυτός είναι το τμήμα εκείνο που υφίσταται και τις περισσότερες αλλαγές.

Οι αλλαγές αυτές υπάρχουν και δημιουργούνται λόγω της ρευστότητας των κατωτέρων κόσμων, και λόγω των εμπειριών που θέλει να αποκτήσει ο Ανώτερος Εαυτός ο οποίος, πάντοτε συγκριτικά με τον Κατώτερο, είναι τέλειος και αμετάβλητος, επειδή κατέχει τη γνώση που οι Μύστες ονομάζουν Σοφία και που δεν έχει καμία σχέση με την ακαδημαϊκή γνώση. 

Η τέλεια εναρμόνιση του Κατώτερου με τον Ανώτερο Εαυτό γίνεται μόνον αν εστιασθούμε στον Κατώτερο Εαυτό μας, και ψάξουμε αν μέσα από τη σκέψη μας και τη δράση μας είμαστε εμείς οι ίδιοι ή κάποιος άλλος ή κάτι άλλο που το αφήνουμε να μας περνάει ξένες επιθυμίες, σκέψεις και δράσεις. Μόλις απελευθερωθούμε από αυτό το τόσο σημαντικό εμπόδιο, αρχίζουμε να ζούμε πραγματικά.

Με τη συνεχή ώθηση που θα μας δίνει ο Ανώτερος Εαυτός μας – από τη στιγμή που τον αφήνουμε να εκδηλωθεί μέσα από τον Κατώτερο – μας οδηγεί να κάνουμε τις σωστές επιλογές και συνεπώς να γινόμαστε όλο και περισσότερο ευτυχισμένοι.

Τελικά θα επέλθει μια πλήρης αρμονία μεταξύ του Ανώτερου και Κατώτερου Εαυτού μας, η οποία θα αρχίσει να γίνεται διάχυτη στο περιβάλλον που ζούμε.

Θα έχουμε μια εσωτερική αίσθηση ισορροπίας, ηρεμίας, καθώς και βεβαιότητας ότι γνωρίζουμε που βαδίζουμε. Σταδιακά ο δρόμος γίνεται όλο και φωτεινότερος για την αντίληψή μας, και τότε είναι που έρχονται βοηθοί οι Κοσμικοί Διδάσκαλοι, γιατί αυτός που τους καλεί για να συνδράμουν είναι πλέον ο Ανώτερος Εαυτός.

Αλλά αυτό είναι ένα θέμα που θα αναλύσουμε μια άλλη φορά. Το τελικό συμπέρασμα είναι ότι προτού εμφανιστεί σε κάποιον ο Διδάσκαλος, πρέπει πρώτα να γίνει ο Εαυτός του, δηλαδή να γίνει ευτυχισμένος.

Οι Διδάσκαλοι

ΙΗΣΟΥΣ 

ΚΟΥΤ ΧΟΥΜΙ ΛΑΛ ΣΙΝΓΚ

     Σύγχρονες Επιστολές

Των Διδασκάλων της Σοφίας

        Roger de pins

  Εκδόσεις Τετρακτύς